Titel: De wraak van meneer Heming
Auteur: Phil Hogan
Uitgeverij: Unieboek – Het Spectrum
Jaar: 2014
Pagina’s: 303
Hoogstwaarschijnlijk herinnert u zich meneer Heming niet meer. Hij was de makelaar die u rondleidde in uw nieuwe woning, die een gunstige prijs voor u bedong en vervolgens belde met het goede nieuws dat de koop rond was. Minder goed nieuws is dat hij nu, jaren later, nog steeds in het bezit is van de sleutel van uw huis.
Waarom hij van alle honderden huizen waarvan hij de verkoop heeft begeleid uitgerekend uw sleutel heeft gehouden? Simpel. Omdat hij de sleutels van álle huizen heeft bewaard.
William Heming voelt zich zeer verantwoordelijk voor zijn kleine stadje. Hij kent elke straat op zijn duimpje, houdt van elke stoeptegel en is vastbesloten elke verandering koste wat het kost tegen te houden. Daar zou hij zonder aarzelen een leven voor geven. Dat van u, welteverstaan.
In dit boek volgen we het leven van antiheld William Heming. En wat een creepy personage is me dat, zeg. Hij is makelaar van beroep, maar vult zijn dagen eigenlijk met voyeuristisch binnen kijken in het leven van anderen. En hij houdt duidelijk niet van verandering. Hij beschouwt zichzelf als bewaker van de vrede in zijn kleine dorpje. Hij is niet bang om een moord te plegen om de orde te bewaren. Maar hij doet dat wel altijd subtiel: een ex-vriendin die sterft door CO-vergiftiging omdat haar ketel niet goed werkt; een collega die sterft door de verregaande gevolgen van een voedselvergiftiging; enz.
Op de cover staat dat dit een literaire thriller is. Ik hou sowieso al niet erg van die term. Bovendien vond ik maar weinig ‘thriller’ aan dit boek. De opbouw is traag. Het hoofdpersonage doet eigenlijk vrij weinig buiten andere mensen te bespioneren (vaak vanuit hun eigen huis). Er is een zekere afstandelijkheid aan het hele boek, wat maakt dat je nu niet bepaald op het puntje van je stoel zit van spanning.
Toch was het met momenten heel grappig. Zwarte-humor-grappig, maar wel grappig. Bijvoorbeeld volgende stukje:
‘Sorry,’ zei ik, ‘maar ik geloof dat uw hond iets heeft laten vallen.’ We keken allebei naar de drol, een sierlijke, dampende krul die me wel erg groot leek voor zo’n klein hondje. Toen keek hij mij aan. ‘En, wat wil je eraan doen?’ ‘Ík? Ik dacht eerder dat ú er iets aan zou willen doen.’ Ik glimlachte weer. ‘Nou, dat wil ik niet, dus rot op. En bemoei je met je eigen zaken, burgerlul.’
Waarop meneer Heming die hondendrol opschept, naar het huis van de eigenaar van de hond rijdt, en de hondendrol daar in het midden van de woonkamer op een wit tapijt deponeert.
De wraak van meneer Heming is zonder twijfel een origineel boek. Zelden heb ik zo’n vreemd hoofdpersonage tegengekomen in een boek (misschien met uitzondering van Patrick Bateman uit American Psycho). Toch vond ik het einde maar zwak en had ik geen enkele binding met meneer Heming, wat volgens mij ook niet de bedoeling was van de auteur. Ik geef deze thriller drie sterren.
sasha's book farm 