Review: Nine Perfect Strangers

Titel: Nine Perfect Strangers
Auteur: Liane Moriarty
Uitgeverij: Penguin
Jaar: 2018
Pagina’s: 434

The retreat at health-and-wellness resort Tranquillum House promises total transformation. Nine stressed city dwellers are keen to drop their literal and mental baggage, and absorb the meditative ambience while enjoying their hot stone massages. Miles from anywhere, without cars or phones, they have no way to reach the outside world. Just time to think about themselves, and get to know each other. Watching over them is the resort’s director, a woman on a mission. But quite a different one from any the guests might have imagined. For behind the retreat’s glamorous façade lies a dark agenda. These nine perfect strangers have no idea what is about to hit them…

In tijden gekenmerkt door drukte, stress en alsmaar meer met een burn-out als onontkomelijk gevolg, zo lijkt wel, winnen begrippen als detoxen, me-time, mindfulness etc. aan populariteit. We zoeken steeds vaker ons heil in meditatie, yoga en wellnesscentra om eventjes te ontsnappen aan de dagdagelijkse bekommeringen die dikwijls mentale en fysieke blokkades in ons lichaam veroorzaken. En zelfs als we eigenlijk best gelukkig zijn, willen we toch nog een kilootje of twee kwijt. De 9 volmaakte vreemden in dit boek zijn niet anders.

Het zijn veel personages die geïntroduceerd worden doorheen de pagina’s. Je krijgt het verhaal vanuit hun verschillende perspectieven. De ‘Nine Perfect Strangers’ zijn de negen deelnemers aan een retraite: romanschrijfster Frances,  het jonge koppel Jessica en Ben, de familie Marconi (Heather, Napoleon en dochter Zoe), gescheiden huismoeder Carmel, advocaat Lars en ex-sportman Tony. Verder zijn er ook nog de werknemers bij Tranquillum House onder leiding van de excentrieke Masha. Zij neemt haar job om de gasten te transformeren tot betere versies van hunzelf wel heel serieus.

Het tempo ligt vrij laag omdat alle verschillende personages één voor één aan bod moeten komen. Door de traagheid van de plot verliest het verhaal soms aan spanning. Gelukkig begint er halverwege eindelijk wat vaart in te komen, maar daar is letterlijk LSD voor nodig. Toch zou ik dit boek niet echt een thriller noemen. Het is humoristisch bij momenten, tegen het einde aan een beetje spannend, maar nooit echt bloedstollend. Tegelijkertijd schuilt de kracht van het verhaal nu net in die vele personages. Liane Moriarty’s schrijfstijl maakt het makkelijk om je te identificeren met de personages. Ze zijn allemaal heel menselijk en herkenbaar.

Nine Perfect Strangers is een entertainend boek, maar mist helaas tempo. Alle nodige elementen voor een bestseller zijn nochtans aanwezig, maar het boek kan mij niet helemaal bekoren. Het zou verfilmd worden tot serie. Ik denk dat het verhaal in die vorm beter zal werken. De negen volmaakte vreemden zijn aan het einde van het verhaal geen vreemden meer, maar vrienden zijn het ook niet geworden. Misschien mis ik de nodige mindfullness hiervoor. Ik geef Nine Perfect Strangers drie sterren.